Inmiddels al meer dan een half jaar geleden werden we als maatschappij geconfronteerd met een virus die geen genade had met het sociale leven van de mens. Veiligheid en gezondheid gaat immers boven het sociale aspect. We gingen met z'n allen in een lockdown. Vanaf dit moment zou onze samenleving er nooit meer zo uitzien als voorheen. Toen nog allemaal onduidelijk, een half jaar later eigenlijk nog steeds. 'Ze doen maar wat in de politiek' is een uitspraak die ik vaak heb gehoord. Ik kan ze geen ongelijk geven. Tegelijkertijd denk ik, ga jij dan maar eens in de schoenen staan van een Rutte. Niemand weet hoe je een maatschappij draaiende kan houden in omstandigheden die nooit eerder zo voorgekomen zijn. Het is niet alsof er een stappenplan bij gepakt kan worden, dat stappenplan moet nu ter plekke gemaakt worden.
Vervelend blijft de situatie natuurlijk nog steeds. Voor iedereen is dit een opoffering van bepaalde vrijheden. Ik zelf kan daar uitgebreid over mee praten. Deze jaren zouden mijn 'gouden jaren' moeten zijn, de jaren waarin ik even los kon gaan voordat alles weer iets te serieus dreigt te worden. Ik ben inmiddels ook al een tijdje 18 en heb nog nooit ook maar iets van het uitgaansleven geproefd. Mijn eindexamens, eindexamenreis en alle feestjes rond deze gebeurtenissen kon ik ook al snel gedag zeggen. Mijn 6 jaar durende middelbare school carrière heb ik afgesloten met een diploma-uitreiking waarbij slechts 25% van mijn klasgenoten aanwezig mocht zijn en mijn ouders, als enige van de familie, live aanwezig waren. De rest via de livestream, dat dan weer wel. Ook school moest natuurlijk roeien met de riemen die ze hadden. Vervolgens leefde ik voor 5 maanden in een gapend gat. Het enige sociale contact wat ik in het begin had was online of wandelend in de buitenlucht met een vriendin. Later versoepelde de regels iets en was er meer sociaal contact mogelijk. Ook mochten we op gegeven moment weer op vakantie en kamp. Het voelde als een tussenjaar en ik hoefde me op educatief gebied nergens zorgen over maken. Die studie na de zomer, dat zie ik dan allemaal wel.
Opeens ging de tijd hard. Je weet wat ze zeggen 'time flies when you're having fun!'. De maand september was aangebroken en ik mocht mijn middelbare scholier badge vervangen met die van een eerstejaars student. Ik heb me ingeschreven voor de studie pedagogische wetenschappen aan de universiteit Utrecht. Ik kan eigenlijk beter zeggen: ik heb me ingeschreven voor een thuisstudie georganiseerd door de universiteit Utrecht. 1 keer in de twee weken mag ik namelijk naar Utrecht reizen voor een werkcollege van anderhalf uur en voor de rest is alles online. Soms niet eens live, maar een jaar geleden opgenomen en voor ons in delen geknipt. Het was echt enorm schakelen. Van niks doen naar daadwerkelijk productief moeten zijn en van het idee van school met een sociaal aspect naar een rare realiteit waarin je in je eentje een studie aan het volgen bent en er bijna geen sprake is van sociaal contact. Daar zat ik dan als frisse student op mijn kamertje in Den Haag. Wat het studentenleven precies inhoudt moet je mij niet vragen, ik heb (nog) geen idee.
Die ene keer in de twee weken naar Utrecht en een deel van je werkgroep zien, bleek achteraf een luxe. In het tweede blok was namelijk ALLES online. Alle dagen begonnen op elkaar te lijken. Je staat op, gaat naar beneden om je klaar te maken, kruipt achter je bureau, volgt je les en duikt je bed weer in... Repeat. Weer hing alles af van je eigen initiatief, want niemand anders gaat het leuk voor je maken, dat moet je gewoon zelf doen. Ik ben actief op zoek gegaan naar nieuwe hobby's zoals schilderen en ommetjes lopen. Heb oude hobby's opgepakt zoals fotograferen en schrijven. En heb ervoor gezorgd dat ik leuke dingen bleef doen met vrienden en familie, in hoeverre dat mogelijk was. Het is niet ideaal, maar we maken er maar het beste van.
Wel hoop ik dat we snel eens mee maken hoe een hoorcollege is op de uni. Met z'n allen in een grote zaal, achter houten klaptafeltjes, al tikkend op een laptop terwijl er helemaal vooraan een docent pedagogische termen toe staat te lichten. Dan daarna al kauwend op een iets te duur broodje de stof nabespreken met vriendinnen in een overvolle kantine en discussiëren in volledige in plaats van gesplitste werkgroepen. Ik hou mijn verwachtingen laag, want hopen dat dit binnenkort werkelijkheid wordt kan behoorlijk wat teleurstellingen met zich mee brengen heb ik het afgelopen half jaar geleerd. Tot die tijd kunnen jullie mij vinden op mijn kamertje in Den Haag waar deze frisse eerstejaarsstudent een zelfstudie lijkt te volgen...