Zoals de titel van dit blog misschien al weggeeft; dit wordt een blog met een zwaarbeladen onderwerp. Ik ben terug van weg geweest en val gelijk met de deur in huis over mentale gezondheid en hoe je lichaam je alarmeert als je veerkracht op is. In eerste instantie omdat ik vind dat niet alles in het leven rozengeur en maneschijn is en dat we hier op het wereldwijde web ook niet hoeven doen alsof dat wel zo is. Ten tweede omdat het voor mij en wellicht anderen fijn is om het over mentale gezondheid te hebben, te schrijven en te lezen.
In November 2021 heb ik halsoverkop een onwijs lastige beslissing moeten maken. Een waarvan ik nooit gedacht had die te hoeven maken: Ik moest stoppen met mijn studie. Ik studeerde pedagogische wetenschappen aan de universiteit van Utrecht en zat in mijn tweede studiejaar. Ik ben niet gestopt omdat ik de vakken niet interessant genoeg vond, of omdat de mensen me niet lagen. Ik ben gestopt omdat mijn lichaam liet weten, na 9 jaar in bepaalde uitputtende patronen vast gezeten te hebben, dat het niet meer ging. De veerkracht was op. Het elastiek brak door midden nadat er zo lang druk op had gestaan. Ik kon niet meer.
Hoe ik op dit punt gekomen ben? Jarenlang heb ik over mezelf gedacht dat ik niet slim genoeg was en dat alleen hard werken ervoor zou zorgen dat ik goede cijfers zou halen. Ik werd een ongelofelijke perfectionistische streber die geen genoegen nam met een 7 of lager. Mijn ego ging met me aan de haal en ik wilde alleen maar hogere cijfers. Het was nooit goed genoeg en ik was nooit goed genoeg. Ik heb daardoor onwijs veel tijd besteed aan school. Te veel. Als gevolg ging mijn levensvreugde min of meer achteruit en gebruikte ik school ook als middel om niet te hoeven voelen hoe het nou daadwerkelijk met me ging. Na 9 jaar tolereerde mijn lichaam het niet langer. Dit uitte zich voornamelijk in de vorm van misselijkheid en als gevolg daarvan overgeven. Eerst werd ik vooral misselijk vlak voor mijn tentamens. Alleen bleef het daar helaas niet bij. Ik werd misselijk als ik alleen al mijn laptop open moest klappen of als ik de trap naar mijn kamer op liep. Op dit punt werd het voor mij wel heel lastig om mijn mentale gezondheid nog langer te negeren. Zeker omdat ik echt een fobie heb voor overgeven...
Uiteindelijk hebben mijn ouders en mijn vriend, na een wel hele heftige 'mental breakdown', voor mij besloten dat wat mijn studie betreft de stekker eruit ging. Zelf zag ik stoppen nooit als een optie, maar achteraf gezien ben ik zo blij dat zij er waren om me over de streep te trekken. Op 1 december 2021 was ik definitief uitgeschreven. Nu maanden later ben ik nog steeds aan het herstellen van alle jaren waarin ik mezelf heb uitgeput en mijn gevoelens aan de kant heb gezet. Hoe heftig het ook was, ik ben enorm dankbaar dat mijn lichaam aan de noodrem trok. Ik heb daardoor de kans gekregen om het roer om te draaien, mezelf rust en ruimte te gunnen en weer te gaan voelen waar ik gelukkig van word in het leven. Ik beloop nu een totaal ander pad dan ik van te voren had ingecalculeerd. Wat onwijs onzeker en spannend is, maar het kan alleen maar beter zijn dan het oude pad. Daar heb ik alle vertrouwen in.
Het moraal van het verhaal is dan ook lieve mensen: luister altijd naar de signalen van je lichaam (en hart). Een stapje terug doen in welke vorm dan ook is geen teken van zwakte, maar een teken dat je er weer voor wil kiezen goed voor jezelf te zorgen en dat kan nooit verkeerd zijn! <3