Opeens worden deuren dichtgetrokken, op slot gedraaid. Op een zonnige dag ‘een terrasje pakken’ is er niet meer bij. School krijg je vanaf nu thuis via een of ander digitaal programma. Als je dan toch buiten komt voor een frisse neus, moet je zorgen dat je van iedereen minstens 1,5 meter afstand houdt. Dit is nu de realiteit in Nederland. We zitten momenteel in een zogenaamde ‘intelligente lockdown’. Het woord ‘corona’ is voor niemand meer onbekend en er gaat geen dag voorbij dat het virus niet besproken wordt. Daarom wil ik me nu alvast even verontschuldigen, ook in dit blog wordt de situatie rondom corona niet vermeden..
Ik denk dat ik voor veel mensen spreek als ik zeg dat ze 2020 net even iets anders hadden voorgesteld toen we al kauwend op een oliebol naar prachtig vuurwerk aan het kijken waren. '2020, ja dat wordt ons jaar!!' riepen mijn vrienden en ik vol vertrouwen. We gaan een spannend, maar super leuk jaar in. We zijn de eindexamenklas van 6 vwo en zullen onze middelbare schoolcarrière in mei afsluiten met een eindexamen. Daarna gaan we op eindexamenreis en worden velen van ons ondertussen ook nog eens 18! En dan na de zomer stappen we in een nieuw avontuur: de universiteit. Ja 2020 was ons jaar, we wisten het zeker.
Niemand had ooit kunnen voorspellen dat de ziekte die in Wuhan begon, een impact zou hebben op wereldlijke schaal en ons eindexamenjaar veranderde in het grootste anticlimax jaar ooit. Daar zit je dan met je hoge verwachtingen, thuis op de bank, kijkend naar een nieuwe persconferentie. Er is ontzettend veel onduidelijkheid, want hoe moeten alle zaken nu geregeld worden? Eigenwijze Hollanders in quarantaine, als dat maar goed gaat..
Het is dinsdag 24 maart 2020. Meneer Slot doet een uitspraak over de eindexamens. Je weet wel die toetsen die al zo'n 75 jaar gegeven worden en de helft van je cijfers bepalen. Dan hoor ik opeens: 'De eindexamens gaan niet door dit jaar'. Ik weet niet hoe ik me moet voelen. Opgelucht misschien? In deze omstandigheden had ik zeker geen examens willen maken, maar dit moet iedereen toch eigenlijk wel een keer meegemaakt hebben? Samen die spanning voelen, maar dan ook die opluchting dat het voorbij is. Samen stressen, huilen en lachen. Op eindexamenreis en dan daarna gespannen wachten op dat telefoontje en feesten, heel veel feesten.
Een paar dagen na de persconferentie krijg ik een mailtje van school, over de afronding van ons jaar. Ik verwacht eigenlijk dat de proefwerken die ik nog moet maken, zullen blijven staan en thuis afgenomen worden terwijl er een webcam op je ogen gericht is. Of in ieder geval door zullen gaan. 'Deze toets vervalt' zie ik bij al mijn vakken staan en ik kan het bijna niet geloven. Op een kunst algemeen opdracht na, ben ik dus klaar met 6 vwo? Ik ben dus geslaagd? Mijn vriendinnen en ik face timen elkaar vol ongeloof. Ik merk gelijk dat we allemaal niet echt blij zijn. We kunnen ook niet naar elkaar toe om het te vieren, maar we beseffen het allemaal ook niet echt.
Ik probeer er nog iets leuks van te maken thuis. We hangen voor even de vlag uit, die mijn ouders als verassing hadden aangeschaft. We eten taart en ik pop een champagnefles open op het balkon, terwijl de buren aan de overkant vanachter hun raam mee staan te juichen. Het gezegde 'het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen' was nooit eerder zo van toepassing. Er is weinig in deze tijd waar je nog naar uit kan kijken, omdat het gewoonweg verboden is, dus moet je er zelf maar wat van maken. Vandaar deze poging tot een blog! Tja je moet wat in quarantaine ;)